Work, work

Als maandagochtend de wekker gaat om een uur of half 8, probeer ik me nog een keertje om te draaien... Natuurlijk zonder succes, want ik moet al over TWEE EN EEN HALF UUR beginnen met werken. Hoe kan ik dan nog slapen?
Ik blijf nog even lekker liggen onder mijn fijne katoenen dekbed, terugdenkend aan Marc en verdrietig dat hij nu alweer weg is. Het liefst heb ik hem gewoon hier, naast me, zodat hij me kan geruststellen en zeggen dat alles wel goedkomt. En ik wil ook dat hij hier nog steeds is als ik terugkom die dag(nog steeds in bed?☺) zodat hij al mijn verhalen aan kan horen en me een knuffel en een kus kan geven en ik met een fijn gevoel in bed kan stappen... Toch maar proberen aan iets anders te denken... Ja! Laat ik mijn hele dag plannen: eerst douchen en lekker fris en schoon uitzoeken wat ik aan zal trekken; dan op mijn gemak ontbijten en lunch maken (want het is de bedoeling dat ik mijn eigen lunch meeneem.. toch? TOCH?); dan toch maar iets anders aan trekken, want dit is misschien iets te veel tiet; of misschien maakt dat niet uit, want het zit wel lekker; dan haren in model proberen te brengen... heb ik zelf gekozen voor dat lange haar?; beetje mascara, deo'tje, geurtje; FUCK IK MOET ER AL OVER 20 MINUTEN ZIJN!

Op het moment dat ik zie dat ik alsnog ruim vijf minuten te vroeg het kantoor binnenstap heb ik al spijt van het tempo waarmee ik me naar het kantoor heb gehaast. Ik kan haast voelen hoe de zweetplekken een spoor achterlaten op mijn rug en onder mijn oksels... Gelukkig zie ik weer wat bekende gezichten van vrijdag en zondag, dat maakt het toch wat makkelijker om iedereen goedemorgen te zeggen. Het hoofd van de stagiaires, Pete, komt naar me toe gelopen om zich voor te stellen en neemt me mee naar een klein, afgelegen kamertje om me meer te vertellen over Apple Languages en de andere organisaties waar we mee verbonden zijn: een stuk of 3 andere bedrijven. Ik krijg te zien wat de hierarchische structuur is van het bedrijf (stagiaires natuurlijk onderaan), en van alle werkzaamheden die ik moet verrichten krijg ik een stap-voor-stap beschrijving van ongeveer 5 A4'tjes per handeling. Ja, inderdaad, dat betekent een stuk of 20 A4'tjes aan informatie. Veel succes ermee, hoppa, ga nu maar vertalen totdat de Duitse stagiaire komt die jij de rest van de week mag gaan schaduwen! "Ehhh, ok..."

Dat vertalen op zich is nog niet eens zo makkelijk als het lijkt. Ik had verwacht dat het me makkelijker af zou gaan, maar na een aantal pagina's terug te hebben gelezen kon ik niet wachten tot de volgende dag om het te verbeteren. Op de een of andere manier ben je zelf niet bewust van de onzin die je schrijft als je vertaalt, zelfs niet als je het terugleest... Of dat is bij mij in ieder geval zo. Dat leert me in ieder geval minstens een dag te wachten met het doorsturen van mijn vertalingen; dan kan ik het in ieder geval nog een andere keer teruglezen om er zeker van te zijn dat wat ik schrijf ook een beetje logisch is en lekker loopt.
Nu is het niet altijd een pretje om de zinnen die ik aangeleverd krijg te vertalen, begrijp me niet verkeerd. Ik kan het nog het beste omschrijven als het paradijs voor de extreemblije en enorm overdreven bijvoeglijknaamwoorden. Even ter illustratie: "Study French in Bordeaux, a beautiful city that sits on the banks of the Garonne River, surrounded by stunning landscapes such as traditional fishing villages, scenic beaches, the majestic Pyrenees Mountains, and historic chateaux, all of which are within easy reach of Bordeaux via public transport. A wonderful location for those eager to learn about French culture, nearly half of historic Bordeaux has been designated a UNESCO World Heritage Site!"
Tsja, ik zou het in ieder geval niet zo geschreven hebben. Ik ben niet trots op de belabberde vertaling die ik hiervan heb weten te maken (godzijdank kan ik hem aanpassen met een mailtje naar een van onze webnerds), maar kom op... Is dit normaal Engels? En ja, zo zien de beschrijvingen voor ALLE locaties er uit.

Hoe dan ook, ik kan hier mijn creativiteit toch enigszins in kwijt en ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen vertalingen. Het is een leuke baan voor een stagiaire en ik ben ontzettend blij dat ik dit werk mag doen. Natuurlijk ben ik niet 8 uur lang bezig met het vertalen van pagina's, ik krijg ook elke dag een tiental of twintigtal mailtjes die ik mag vertalen. Deze mailtjes zijn gericht aan de potentiele studenten die meer informatie willen over cursussen die wij geven. Veel meer doe ik niet op mijn eerste dag, maar dit waren ook wel genoeg indrukken voor één dag.

Dinsdag vraagt de directeur van het bedrijf me of ik toch maar naast hem wil komen zitten. De vorige Nederlandse stagiaire is een paar weken voor mij vertrokken, en er ligt een nogal grote stapel werk op mij te wachten. Niet alleen webpagina's die vertaald moeten worden (een stuk of 20), mailtjes die heel de dag mijn mailbox binnenkomen, maar ook een lange lijst telefoontjes die ik mag plegen naar toekomstige leerlingen.
"Maar ik moest toch Anastasia schaduwen...?" Waarop de directeur mij vertelt: "Nee nee meisje, vandaag en morgen ga jij iedereen bellen die informatie bij ons heeft aangevraagd!"
Dinsdag en woensdag breng ik dus door naast de directeur, bellend naar Nederlanders die nietsvermoedend hun telefoonnummers hebben achtergelaten op onze website na een informatie-aanvraag... Poor souls. Gelukkig hoef ik me niet te gedragen als een terrortelefoniste zoals we die kennen in ons fijne landje, en mag ik "Nee" gewoon als antwoord accepteren. Ik ben zelfs verbaasd over de mensen die het waarderen om opgebeld te worden met de vraag of ze nog aanvullende informatie wensen, en ik ben al helemaal verbaasd over het aantal mensen dat blijkbaar geen idee heeft van onze webpagina's waar alle informatie drievoudig te vinden is en er nog tien vragen over kunnen stellen! Maar werk is werk, en ik beantwoord vriendelijk alle vragen (na ze nagevraagd te hebben aan mijn collega's uiteraard, was ik maar zo all-knowing). Trots kan ik toch wel vertellen dat er een redelijk aantal boekingen uit voortgekomen is, tot groot plezier en genot van de directeur en zo indirect ook van mij.

Dinsdagavond ga ik met mijn collega-stagiaires poolen in een lokale pub, en het wordt me duidelijk dat het voor mij toch iets anders verloopt dan bij hen. Waar zij pas in hun tweede week een aantal telefoontjes hoefde te plegen, ben ik al die-hard mijn tweede dag begonnen met de telefoontjes en zal ik de volgende dag weinig anders doen.
Donderdag leer ik een ander proces, brochures verwerken. Als je die taak toegewezen krijgt is dat ook je prioriteit voor die dag, dus je weet in ieder geval waar je aan toe bent. Ik raakte nogal gestresst, omdat e-mailtjes die vertaald moeten worden normaal de prioriteit hebben, dus zodra ik een e-mail kreeg begon ik panisch te vertalen omdat ze niet wilde laten wachten, maar ik wilde er ook niet te lang over doen want brochures zijn vandaag mijn taak en dat is mijn prioriteit en... WAT WILLEN ZE NOU?!?! Gelukkig bleek iedereen zich zo te voelen de eerste keer, maar mijn vriendelijke Spaanse begeleidster verzekerde mij dat de brochures echt de prioriteit hadden en die mailtjes echt wel konden wachten. Pfoe, toch een last van mijn schouders.

Vrijdag kon ik eindelijk weer doen wat er van mij verwacht werd: schaduwen. Mijn Duitse collega die over twee weken vertrekt legt me uit hoe ik offertes en boekingen kan maken, opsturen en verwerken. Nog meer handelingen met stap-voor-stap uitleg, dus ik schrijf alles gretig op en probeer zoveel mogelijk te onthouden. Met een beetje hulp en geduld van Anastasia lukt het me om dit allemaal zelf te doen, en aan het einde van de dag heb ik in een week ongeveer alles geleerd wat er te leren valt. Een waterval van informatie, maar wel goed te doen.

Aan het einde van de week ben ik lang niet zo moe als ik had verwacht, en de omschakeling is niet zo groot als ik van tevoren had geanticipeerd. Natuurlijk is het anders, maar het ritme zit er al vlot in. Mijn baas Pete was vrijdag vergeten dat ik er nog maar net was, dus dat vat ik op als een compliment. De dagen gaan hier snel en de tijd vliegt. Ik ben voornamelijk heel erg blij dat ik in een jong team terecht ben gekomen en dat iedereen in hetzelfde schuitje zit: het is werk, maar samen kunnen we er best een geweldige tijd van maken. En hoewel de directeur altijd onverwacht om een hoekje kan staan om te vragen "WHAT ARE YOU DOING NOW? DOES THAT HAVE PRIORITY? NO! E-MAIL TRANSLATIONS AND FOLLOW-UP PHONECALLS FIRST, THEN WEBPAGES!" "AROA WHAT ARE YOU DOING NOW?..." ben ik opgelucht dat ik niet in een of ander suf kantoor zit met chagrijnige vrouwen die niks beters te doen hebben dan de baas te spelen over studenten en ze de schijtklusjes op te laten knappen (zou ik hier ervaring mee hebben? Hmm...). Als stagiaire word je gelijkwaardig behandeld, je hebt verantwoordelijk werk en bent een belangrijk onderdeel van het bedrijf, en dat geeft toch een fijn gevoel. De vaste medewerkers bieden iedereen net zo vaak koffie aan als de stagiaires, en ze hebben gewoon schoonmakers voor de wc en het stofzuigen, dus ik heb niks te klagen.

Dit weekend is al volgepland: vrijdagavond met z'n allen eten in het huis van de Portugese stagiair Pedro (hij heeft nog geen huisgenoten) ter ere van Aroa's verjaardag (de Spaanse stagiaire), waarna we naar een nachtclub zullen gaan: Revolution. Zaterdag gaan we met z'n allen eten bij Megan (de Franse stagiaire) en Fabiolah (haar Franse huisgenote), en daarna uit in een andere nachtclub: Echos. Zondagavond filmpje bij Pedro en bijkomen. Deze verhalen zijn echter een hele eigen blog waard, dus zie ze tegemoet!

To meet or not to meet?

Het is vijf uur ’s ochtends als de wekker gaat. Marc en ik worden samen wakker, maar willen liever nog niet wakker worden. Zoals het mij betaamt gebeurt alles last-last minute. We gingen donderdagavond pas om een uur of 12 slapen, en de kriebels in mijn buik zorgden ervoor dat ik om een uur of een nog steeds lag te draaien en woelen…

Als we eindelijk uit dat heerlijke, fijne, warme bed komen, moeten we nog de laatste dingen inpakken voordat mama komt om ons naar Schiphol te brengen. Papa belt om zes uur om te zeggen dat mama net vertrokken is naar ons toe en er met een paar minuutjes wel zal zijn, en we knuffelen nog even telefonisch. Mama komt wat later aan dan gepland; ik had niet anders verwacht, maar de kriebels die ik voelde in mijn buik uit Marc door een beetje gepikeerd te vragen waar ze blijft. Als ze er is leggen we de bagage in de auto, en terwijl wij gaan zitten gaat mama op haar gemakje een shaggie zitten draaien, tot ergernis van Marc, want “vanaf zes uur beginnen de files al en het is al na zessen… zo komen we nooit op tijd!!”
Even later arriveren we bij Schiphol; niks aan de hand natuurlijk, we staan keurig om zeven uur binnen na nog even uitgebreid met mama te hebben gekroeld. Ik pink een traantje weg als we naar binnen lopen en gaan kijken of we al kunnen inchecken. Het blijkt dat we zelfs zo vroeg zijn dat inchecken nog niet kan, dus gaan we op zoek naar een ontbijtje. We verzekeren de dame achter de balie ervan dat we echt geen koffie lusten, maar wel van de aanbieding gebruik willen maken die ons een broodje en een koffie zou geven. Zo genieten we van een heerlijke warme chocomel en een saucijzenbroodje, terwijl we wachten tot we onze bagage mogen droppen.

Na de paspoortcontrole en de onvriendelijke service van BMIBaby houden we de schermen goed in de gaten, want veel vluchten naar de UK worden gecancelled vanwege de hevige wind… Bij onze vlucht staat een hele tijd “please wait for more information”, en na wat te hebben rondgekeken en bijna een mooie smartphone te hebben gekocht, besloten we dat we waarschijnlijk veel vertraging zouden hebben. Onze ogen voelden moe aan en het slenteren hadden we ook wel gehad, en we hadden ten slotte al besloten dat we vertraging zouden hebben, dus we zoeken op ons gemakje een heerlijk, comfortabel plastic bankje en gunnen onze hoofden en ogen wat rust. Als onze ledematen prikkelen van de slaap en onze nekken stijf zijn besluiten we toch maar die fijne bankjes achter ons te laten en nog een wandelingetje te maken, tot we erachter komen dat onze vlucht helemaal niet zo erg vertraagd was als we dachten en we beiden gestresst zien dat de gate al geopend is… en het is volgens die borden zeker 15 minuten lopen naar de gate!
Eenmaal daar aangekomen viel het allemaal mee en waren we reuze op tijd. Onderweg hebben we nog dat nieuwe systeem van de full body scan uitgeprobeerd, is weer eens wat anders! Geen sieraden afdoen, geen schoenen uitdoen en geen riemen die je kunt vergeten, gewoon in dat ding gaan staan met je armen omhoog en “meneer, vooral niet bewegen!”… “WAT??” vroeg Marc en hij bewoog, precies op het verkeerde moment tot groot plezier van de vrolijke mevrouw die mij uiteraard het compliment gaf dat wij vrouwen het altijd wél in één keer goed doen.

In het vliegtuig vinden we het allebei spannend. Op het moment dat we instappen voelen we hoe de rukwinden het vliegtuig heen en weer laten gaan, en dat terwijl we nog niet eens in de lucht zijn… Op het moment dat we opstijgen hebben we veel last van turbulentie, en met samengeknepen billen vertel ik Marc dat ik het toch wel erg spannend vind… Gelukkig ben ik niet de enige als ik om me heen kijk in het vliegtuig. Na een verrassend korte periode kondigt de piloot aan dat we spoedig zullen landen, maar ook op het vliegveld van de East-Midlands staat een hevige wind, en met landen is er zo mogelijk nog meer turbulentie. Terwijl de man naast ons gebruik maakt van de papieren zakjes in de stoelen, kijken wij elkaar blij aan als we voelen dat we veilig zijn geland…

Het voelt heel raar aan als ik besef dat ik in Engeland ben en voorlopig ook niet naar huis zal gaan. Het vliegveld blijkt klein en bescheiden, maar wel met vriendelijk personeel. Het is raar om dat Britse accent te horen waar veel mensen thuis zo hard op oefenen en hier zo gewoon is. Ik probeer in mijn beste Engels te vragen waarvandaan en hoe laat de eerstvolgende bus naar Loughborough vertrekt, en even later vragen aan de buschauffeuse of ze ons wil waarschuwen als de halte “town center” bereiken. Op het moment dat we daar uitstappen kijk ik rond en maken we elkaar nog eens duidelijk dat ik hier de komende zes maanden ga wonen.
De eerste indrukken zijn goed; het is een lief marktplaatsje met winkeltjes en oude mensen en jonge mensen en veel wind. We gaan op zoek naar de flat waar ik ga wonen, en na wat zoekwerk vinden we het gebouw. We vinden echter niet de vrouw die mij op zou wachten, maar we zijn dan ook bijna een uur te laat vanwege de vertraging. Na een telefoontje naar the office komt er een vriendelijk, doch niet al te snugger meisje naar beneden en die brengt ons naar Helen die mij op zou wachten. Het meisje doet een poging de benodigde formulieren te zoeken, maar heeft daar toch nog wat hints voor nodig bij haar collega, en als dat geregeld is worden we naar mijn kamer gebracht. Mijn eerste indruk was “ah, net wat ik dacht!”, terwijl Marc dacht “IS DIT ALLES?”. Het is klein maar fijn; ik heb een mooi ruim bureau onder mijn enige raam, met drie laatjes en een muurkast. Het “double bed” is een stuk kleiner dan het Nederlandse tweepersoonsbed, maar het voelt goed aan. De badkamer die bij mijn kamer hoort is prima in orde; een eigen wc-tje, wastafeltje en een heerlijke eigen douche. What more can I ask for, right? Ik ben dik tevreden.

Een blik in de gedeelde keuken leert ons dat waarschijnlijk al mijn kamergenoten hun eigen voorraad pannen, bestek, borden et cetera hebben, want de kastjes zien er bijzonder leeg en verlaten uit. Het is een nette keuken voor een studentenhuis (spreekt de beste huisvrouw van Nederland), dus dat valt niks tegen. Ik had niet verwacht dat iedereen voor zichzelf keukengerei zou hebben, maar ik heb nog niemand in het appartement gezien wie ik het kan vragen. Het voelt vrij stil aan in het appartement; geen geluid in de kamer naast mij of in de andere kamers. Er moet leven zijn: er zit van alles in de vriezer en koelkast, maar er valt niemand te zien.
Marc en ik besluiten de stad te gaan verkennen en het nodige te kopen om hier te kunnen wonen: een deken, kussens, lakens, een wc-borstel, toiletpapier… Je kent het wel. Niks was nog aanwezig, dus ik was erg blij dat ik thuis al een wc-rol had ingepakt. We leren het stadje zo vrij snel kennen, en komen terecht in een winkel waar we een heerlijke deken kopen, en lakens, waarvan we later enorm veel spijt kregen vanwege het stofje (het leek wel een bed uit een pornofilm, of zo voelde het in ieder geval!). Na wat te hebben gegeten besluiten we lekker terug te gaan naar mijn kamer en een dutje te doen.

Om een uur of half 5 ’s middags “staan we op”, om kennis te gaan maken met mijn toekomstige collega’s. Het is ongeveer 10 minuten lopen naar mijn werk; prima te doen. We moeten uitkijken met oversteken, want hoe goed we ook kijken, het is nogal wennen dat de auto’s je tegemoet snellen vanaf de andere kant dan je verwacht en onze tenen hebben het dan ook ternauwernood gered. Toen we binnenstapten in het bedrijf, gebaarde de ‘head of sales’ al hard dat ze geen klanten meer konden helpen, en een aantal stagiaires wierpen ons sceptische blikken toe, tot ik zei dat ik de nieuwe stagiaire ben die maandag begint. Plotseling krijgen we van iedereen een warme glimlach en iedereen komt zich voorstellen. De directeur geeft me een stevige handdruk en benadrukt dat hij het fijn vindt om te ontmoeten, maar nu wel echt naar huis gaat. Op vrijdag wordt standaard tot half 6 gewerkt, en bijna alle stagiaires hebben dat laatste half uur alleen nog maar met ons staan kletsen. Een warm onthaal dus, en we zijn gelijk uitgenodigd om zondag een film te gaan kijken en koekjes te eten, een aanbod dat wij natuurlijk niet afsloegen.

Eenmaal terug op weg naar huis komen we een aantal supermarkten tegen, goed om te weten waar ze zitten, maar we besluiten die avond samen lekker uit eten te gaan. Een gezellig Thais restaurant heeft voor ons een heerlijke maaltijd verzorgd, en met een tevreden gevoel liepen we terug naar huis – raar om te zeggen – om lekker ons pornobedje op te zoeken. We hebben allebei vreselijk slecht geslapen en besloten ’s ochtends eerst om nieuwe lakens te kopen en deze als reserve lakens te bewaren.

Al die tijd is er nog niets te bekennen van mijn huisgenoten, en hoewel ik één keer iemand heb gehoord heeft niemand echt een poging gedaan zich te laten zien. Zelfs niet met ontbijt of avondeten. Het wordt wel mysterieus zo! We hebben zaterdag nog wat inkopen gedaan en het stadje nog wat verkend, samen heerlijk gekookt in de gezamenlijke keuken met een enorme tv en zonder huisgenoten, en hebben ’s avonds de plaatselijke bioscoop (die op ongeveer 1 minuut lopen van mijn kamer is) bezocht. Tangled is een aanrader jongens!

Morgen vertrekt Marc weer richting Nederland. Hij vliegt om 18:15 en kan daarom niet mee voor the movie and cookies, en de gedachte om hier dan “alleen” te zijn bezorgt me opnieuw kriebels in mijn buik. Ik ga Marc ontzettend missen, maar ben al zo ontzettend blij dat hij hier is geweest en alles heeft kunnen zien. Hij gaat met een fijn gevoel naar huis, want hij heeft een beeld bij mijn verhalen (en het gebouw waar ik zit wordt goed beveiligd), en heeft zelfs kennis kunnen maken met mijn collega’s! Ik heb al thuis besloten om ontzettend te gaan genieten van mijn tijd hier, en dat zal ongetwijfeld lukken, maar ik vind het vooralsnog heel raar om weg te zijn van ‘huis’. Dus iedereen thuis: houd me op de hoogte van hoe het daar gaat en dan doe ik hetzelfde voor hier!

Voor iedereen die het leuk vindt om eens met me te bellen: dat kan natuurlijk gewoon via Skype! Ik heb een webcam en een mic, dus een videogesprek kan ook! Mijn skypenaam is: vvacquoij, dus voeg me maar toe!

Valérie vanuit haar bed in Loughborough terwijl Marc aan het Counterstriken is J. Feels just like home already! 
♥♥♥